jueves, 1 de septiembre de 2016

aire do mencer

De Celanova, la tierra que da nombre al mundo, me llega el regalo -doble- de palabras y versos de dos de sus paisanos más ilustres. Con el afecto incorporado de la promesa cumplida de MJ, que quiere regalarme así un poquito de mi tierra en la lectura. Gracias.
También por saber que una tierra está hecha sobre todo de palabras. Como los afectos.

Libremente

Nós queríamos libremente
comer o pan de cada día. Libremente
mordelo, masticalo, dixerilo sin medo,
libremente falando, cantando nas orelas
dos ríos que camiñan pra o mar libre.
Libremente, libremente,
nós queríamos somente
ser libremente homes, ser estrelas,
ser faíscas da grande fogueira do mundo,
ser formigas, paxaros, miniños,
nesta arca de Noé na que bogamos.
Nós queríamos libremente surrir,
falarlle a Dios no vento que pasa
-no longo vento das chairas e dos bosques-
sin temor, sin negruras, sin cadeas,
sin pecado, libremente, libremente,
coma o aire do mencer e das escumas.
Coma o vento.
Mais iste noso amor difícil rompeuse
-vidro de soño fráxil-
nun rochedo de berros
e agora non somos máis que sombras.

(Celso Emilio Ferreiro, en Longa noite de pedra, Edicións Xerais de Galicia, 10ª edición, 2014)

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...